Music with Arduino: An Illumination-Dependent Drum Set.

Our project is a sensor-controlled drum set. It basically involves light sensors and the playing of a sound when a sensor is blocked by an object. We came up with this idea because we wanted to think of a cool and modern way to mix two things we love: Physics and Music. One of our members thought of using drums because he thought it would sound awesome, and we agreed.

                Our drum set is controlled through light sensors. After setting up the basic Gizduino and breadboard setup, we connected our LDRs(light dependent resistors)  to the board through long wires and attached our  sensors to round corkboards(to have the same feel as a drum set).  We have 5 sensors to simulate the following parts of the drum: hi-hat, cymbal, bass, tom-tom, and snare.  We also have 5 light sources to illuminate these sensors.

                We then used the Arduino program to allow our Gizduino board to process the Analog input serials from the 5 pins, and we linked this to Processing. Our Processing displays the values of the serials of the LDRs, and these are the values we used to determine if a sound will play or not. The basic process is as follows: First, from the circuit of the LDR, the Gizduino board gets the amount of light received by the respective sensor. Then, the board sends this to the Arduino Software. Higher values are sent for brighter inputs while lower values are sent for darker inputs. These values are then written into the Serial, to be sent to and read by Processing. There are 5 values that are written into Serial(corresponding to the 5 drum parts). These are 5 integers, separated by commas. In Processing, these are split into an array of integers so that we may able to put actions to be done when a serial reaches a certain number. There are also 5 AudioPlayers(1 for each drum part) and each of these players will only play the audio based on its corresponding serial value. In draw(), the values are checked. If the values detected by the sensor are lower than the calibrated value, this means that the sensor is blocked, and the corresponding sound of the sensor will play. For example, sensor 1 has a calibrated value of 50. If sensor 1 is blocked, the calibrated value will be less than 50 and will therefore play the corresponding sound. If the sensor isn’t blocked, it will not change in value(and if it does, only by a little bit), and thus no sound will play.

Because of this setup, we can now use our project by blocking the various light sources with an object(and in our case, a drum stick). Once we block the light, the corresponding sound is played. See our video of our project in action:

The only limitation of our project is that we are expecting delays in between sounds coming from the same sensor. We have delays to prevent instant repetitions, creating a terrible sound, when our sensor is blocked for a long time. The good thing is that it is possible to play 2 sounds from 2 sensors at the same time, as long as the lights are blocked properly.

Team Awesome Right There : (L-R) Me, Jeau amd EJ.

Thoughts for today: December 19, 2012

If you're keeping up with current affairs, the date to which I'm writing this post means that there's only 2 days left before the world ends...at least, According to Mayans (and the dicks who believe them).

Not on my watch. 

The morning of this day went by pretty retarded though.

So I was on the MRT this morning, early as usual, for my daily commute going to Cubao. I always have my earphones plugged in at this point so that I don't pass out right before the station I'm supposed to get off.  My earphones are a pair of in-ear earphones designed to isolate and block out noise from external sources that are not apparently my music. I put them on, and to my surprise, I can still hear the unusually loud chatter from the crowd around me earlier. I turn around to see this guy talking loudly over the rest of the crowd. Immediately, I remove my earphones from my ears, and the first words that I hear were "...sagipin ninyo mga sarili ninyo. Totoo 'yan! Ayon sa Romans:13, verse..."
Ahh shit, there was an effing doomsday preacher inside the same cab i was in.

At this point, I'd usually just turn up the volume of my music to counter the noise, but this time I actually hit pause and listened for a bit.

I gotta give him credit from actually having balls large enough to speak in the middle of a crowd full of strangers, but I gotta say though, I beg to disagree with some of the stuff he said. Actually, I wanted to tell him that I've had enough doomsday crap for the last 3 days of my life. But I'd be a dick if I did that right then, so I just did what any other person would probably do: stare at him and listen.

I'm prepared to bet that if there wasn't any prediction of the world possibly ending this Friday, he wouldn't be "preaching" right now. And oh, based from what he was saying earlier, I'm supposed feel bad for those who actually don't believe in the same "God" as Roman Catholics do (meaning: Atheists, Agnostics, Muslims, Taoists...oh I'm sorry, probably EVERY OTHER RELIGION OUT THERE THAT ISN'T CHRISTIAN OR CATHOLIC), because their asses won't be "saved" come Friday.

Oh I'm sorry, say if I was born a Muslim (or of some other religion),  and I don't believe in this doomsday shit/ I refuse to be converted to Christianity because of my strong belief in my faith, then no matter how much good deeds I do, my ass still won't be saved because I believe in a different God? That's like saying all Christians who repent minutes before the hour of doomsday, despite all the shit they might have done in their lives, still get to be saved just because they believe in God? For the record, there are Christians who actually attend mass every Sunday and give offerings and all, and yet outside the Church they barely live the lives they're supposed to live, and instead gamble, kill, all other nasty stuff they possibly do. On the other side of the scale, there are also people who might not be the most religious people on Earth, and yet live good lives.
Something's not right there.

I was itching to ask the guy earlier, "Bakit pa ako binuhay ng Diyos kung alam naman Niyang matapos ang labing-walong taon ng pamumuhay ko, magugunaw lang naman pala yung mundo?" Kung alam ko lang na mangyayari pala 'yun, mas pipiliin kong wag na lang pala mabuhay, sayang naman yung paghihirap ng magulang ko kung hindi rin naman pala ako makakatapos ng kolehiyo diba? I know I'm giving waaaay too many fucks here, but that really pissed me off this morning. I'm not dying until fulfill my fucking job to my family.

And what could possibly piss me off even more staying in the same cab with Mr. doomsday preacher? Oh, I dunno, maybe the fact that THE TRAIN DECIDED IT HAD ENOUGH AND JUST SHUT ITSELF DOWN in the middle of all his doomsday preaching. So much for waking up early for math class.

It gets worse.

I survive my way up to Katipunan, and finally make it to my trike. It passes under the bridge near Ministop going towards the northbound side of Katipunan. I look down, grab my money pouch, and start counting coins for the fare. We pass by the small road in between SM Blue and Katipunan, at full speed. A gunmetal gray 2010 Honda City's bumper was peeking out of it. Next second, IT FUCKING GETS IN THE WAY OF MY FUCKING TRIKE. My driver reacts fast enough to avoid us crashing on to it, making it barely around the corner. I could swear the car's bumper was so close to the trike that it's leading edge actually went into the spot where my right knee was a few seconds earlier. My driver decides shit just got too real and stops the trike to talk with the lady driver of the car. She passes us by without a word or glance. We eventually get ourselves close enough to the speeding car to gather enough unique details in case I find the same car again. PHI 922 plate #, gunmetal gray Honda City 2010 model top-of-the-line variant, Ateneo de Manila University sticker on the windshield. For argument's sake, the car's driver was at fault since during that moment, we (the trike) were on Katipunan Road itself, a major road, and they were in the alley going into Katipunan, which was a minor road. Driving policies state that right of way must be given to the vehicle on the major road, NOT the other way round. Kung tatanga-tanga ka, wag kang mandamay ng iba, diba? Pucha naman.

So now I actually owe my life and safety to the humble driver of my tricycle. If it wasn't for him, I'd probably be typing this inside my hospital room with countless life support systems attached to my body. I couldn't thank him enough for saving us both. I could've died at that moment, but I guess there's some divine reason I'm still here typing away on my keyboard.

That event right there led me to me reviving this tiny blog of mine today.

*Oh, if you're the person who owns the said car earlier, I'd like to have a little chat with you.

So I haven't posted anything here in a long while. That's all gonna change.

Dear random person actually reading this post right now:

The chilling thought that this tiny school requirement of mine might one day be the only fragment of my existence suddenly gave me an idea to revive this humble blog of mine. After all, what this riot of blog contains are bits and pieces of the thoughts that come into my head; all this, that, those, these, who, what, when, where, how, and whatnot. For the people who actually took time to read the contents of this blog prior to the changes I'm making now, I deeply apologize for having probably wasted your time in my nonsense. But seriously, thank you for actually taking time to read it. I'm assuming the people reading this right now are people in my life who actually care about me, and therefore, this blog's for you.

Naturally, the stuff I'd write here come from my thoughts in their pure, unadulterated form, so I guess there would be times that the language I'd use would be NSFW (not safe for work). Heed my warning if you don't want your thoughts to be mentally abused in a severely depressing manner.

The posts that come right before this one are all products of my Filipino classes (Fil12* and 14, specifically), which required me to write journals of whatever class-related nonsense came into my head. All of the posts were written in Filipino, so yeah, maghanda sa madugong kagimbal-gimbal na tagalog. Feel free to read them as you wish. From now on, I guess the stuff that would go here tend to be more of my experiences...unless,of course, some new funny thing comes to my mind, to which I'd be happy to occasionally write about. I thank cracked.com for training me how to write humor.

I welcome you to the future realm of my thoughts, where my ideas run free, and my experiences immortalized in their electronic form.

-Mico

*thanks for pointing that out, Carms :))

Pagiging Praktikal: Isang Matinong Gabay sa Paglalakbay sa Lungsod

Pagcocommute. Isang bagay na bahagi ng aking araw-araw na pamumuhay. Isang bagay na sa tingin ko ay dapat kayang gawin ng sinumang nasa tamang edad na (natuto ako noong nasa ika-6 na baitang pa lamang ako). At dahil kamakailan ay wala akong maisip na ibang isulat dito sa mumunting blog ko, ito na lang ang isusulat ko, total masasabi ko naman na bihasa na ako sa bagay na ito.

Para sa mga hindi pa nakakaapak sa loob ng isang jeepney o bus sa buong buhay nila, sa mga hindi pa nakakatikim na mabugahan ng tambucho ng bus sa EDSA, at sa mga nagmamay-ari ng balat na kailan man ay tila hindi nahaplusan ng polusyon sa siyudad, o anumang kadahilanan at ayaw kayong payagan ng kung sinuman na magcommute, hayaan ninyong magsilbing gabay ito upang maging edukado kayo sa munting sining ng pagcocommute.


"KapitanTutan's Guide to Surviving Commuting in the Metro (Filipino Version)" by Mico Maglaque

Unang-una, hayaan ninyong sabihin ko sa inyo na madali ang magcommute. Para sa mga madalas nakaririnig sa akin na magreklamo tuwing nagcocommute ako, madali naman talaga ang akto ng pagcocommute. Ang mahirap lang naman, ang ganahan ka upang gawin ito, ang paglalakad, at ang pawis, at ang.... 

Seryoso na.

Mga bagay na dapat malaman sa pagcocommute:

1) Saan ka nga ba pupunta?
Kung ito pa lang, hindi mo na masagot, aba, maaari mo munang isara ang blog post na ito at pagnilayan muna sandali kung anong direksyon nais puntahan ng kaluluwa mo. Muling simulan basahin kapag nasagot mo na. Dahil pinagpala tayo at mayroon nang Google Maps o kaya ay Google Earth, malaking tulong ang mga ito para sa mga maglalakbay patungo sa mga hindi pamilyar na lugar.

2) Paano ka nga ba maglalakbay?
Bago ka pa man sumabak at makisama sa mga kakabayan mong naglalakbay, maaari munang alamin ang mga pwedeng sakyan kapag nasa kalye ka na, dahil hindi naman pwedeng maglakad ka lang mula bahay hanggang sa pupuntahan mo, kasi balita ko hindi commute tawag doon.

a) Tricycle - Dahil maliit lamang ang tricycle, mas madalas itong makita sa mga malaliit na kalsada ng mga subdivision at village sa kaloob-looban mismo ng mga lungsod. Madalas nakikita sa mga hintayan nito. Nagsasakay ng apat hanggang anim na tao.


Pamasahe: Nasa P7.00 hanggang P40.00 pataas, depende kung hanggang saan sakay mo, at kung "special"  ang pinili mo. Ang "special" ay kadalasan wala sa talagang ruta ng tricycle na sinakyan mo ang nais puntahan, o di kaya'y mas pinili mong bayaran na lang ang sanang pamasahe ng pang-apat o anim na tao na kasakay mo sana.
Ang masaya: Madalas ay sandali lang ang biyahe kapag naka-tricycle ka. Madalas rin na ito ang huling naghahatid sa'yo papunta sa destinasyon mo.
Ang hindi masaya: Kapag kupal ang tsuper at 'kala mo kung sino humataw ng silinyador kapag mag-isa sa kalye.
Mag-ingat dahil: Madalas itong naaaksidente dahil sa mga nasabing kupal na nagmamaneho. Madalas ka ring mababasa habang nakasakay dito kapag dumadaaan sa baha at may nasalubong kayong mabilis magmaneho.

b) Jeepney - Mura, mabilis, at madaling makuha dahil talamak sa kalsada, ang mga Jeepney ang isa sa mga pangunahin at maaaring sakyan pagdating sa kalye. Kailangan mo lang alamin ang ruta na dinadaanan ng Jeep, na kadalasan naman ay nakasulat sa isang maliit ng plaka ng kahoy sa harap o kaya ay nakasulat sa mga gilid ng katawan nito. Kayang magsakay ng 10-12 na tao kung loob lamang, at hanggang 16 kung may sasabit. 

Pamasahe: Nasa P8.00 hanggang P12.00, bawas-piso kung estudyante ka.
Ang masaya: Kung minsan ay may "student discount" (depende sa kabaitan ng tsuper), magaan sa    bulsa, madaling hanapin, at masayang karansan ang masubukan na sumabit habang umaandar ito.
Ang hindi masaya: Mga kupal na tsuper na hindi alam na may "student discount" kahit naka-id ka na; kung hindi ka makasabit dahil umuulan nang malakas, at kung ayaw magsakay kahit may bakante sa likod. 
Mag-ingat dahil: Madalas itong nasasakyan ng mga holdaper, pickpocket, snatcher, o kaya'y mga namamalimos na nagtatambol sa likod.

c) Bus - Ikalawang pinakatalamak na paraan ng paglakbay sa lungsod. Mas marami itong nasasakay kumpara sa mga Jeepney, at kung minsan ay naka-aircon pa. Iilang mga kumpanya ng bus ang may estasyon pa lamang sa mga sakay ng bus nila. Mas malayo rin ang nararating ng mga bus, kaya mas mahal din ng onti ang pamasahe. Mas kailangan nga lang mag-ingat kapag pumipili ng sasakyang bus, dahil kung di mo inayos ang pamimili ng bus na sasakyan, baka paggising mo, nasa Tuguegarao ka na pala.


Pamasahe: Nasa P20.00 hanggang P120.00 pataas, depende kung hanggang saan sakay mo.
Ang masaya: Aircon! Minsan may telebisyon din sa bus, kaya makakalibreng nood ka ng sine o palabas. May mga umaakyat din na manininda ng kung anu-anong pagkain at pasalubong. 
Ang hindi masaya: Kapag nakatulog ka at nakalagpas sa bababaang lugar, dahil hindi basta-basta nagbaba ang mga kundoktor ng bus. 
Mag-ingat dahil: Madalas din itong nasasakyan ng mga holdaper o di kaya'y mga terrorista na nambobomba ng bus. Mas mainam na hindi sumakay kapag malalim na ang gabi.

d) Padyak o Pedicab - Mas maliit na bersyon ng tricycle at pinapatakbo lamang gamit ng lakas ng nagmamaneho. Nagsasakay ng hanggang dalawang tao lamang. Nahahanap sa mga mas liblib na lugar ng siyudad.


Pamasahe: Nasa P10.00 hanggang P40.00 pataas, depende kung hanggang saan sakay mo, kung gaano ka kabigat, at kung pagod na ba ang nagmamaneho.
Ang masaya: Ang lakas naman ni kuya manong at kamacho-han lang niya ang nagpapaandar sa pedicab.
Ang hindi masaya: Kapag pagod na pagod na si kuya manong kakapadyak dahil sa bigat mo. Senyales na yan upang mag-diet ka. 
Mag-ingat dahil: Madalas itong naho-holdap kapag naibaba ka sa madilim na lugar.

e) Taxi - Sa totoo lang, hindi ko masabing kasama ito sa pagcocommute, dahil madalas naman ay nagpapahatid ka diretso sa lugar na nais mong puntahan. Mahal at kupal sa kalye, ngunit sulit kung may pambayad ka naman o kung nagmamadali ka na.


Pamasahe: Nasa P30.00 hanggang P250.00 o anuman ang boundary nila. P30.00 ang simula pagsakay mo, at nadadagdagan ng 2.50 kada 250 na metro na lakbayin ninyo.
Ang masaya: Aircon ulit! Minsan mababait ang mga tsuper at nakikipag-kwentuhan. Kung sobrang bait ay inaabot niya ang contact number niya sa iyo upang may matawagan ka kapag kailangan mo ng sasakyan.
Ang hindi masaya: Mga kupal na nagpapadagdag pa ng singil maliban sa nakasulat sa metro ng sasakyan, kung LPG ang taxi dahil nakasusuka ang amoy ng singaw sa tambucho nito, at nakakahilo na pabango ng ilang mga taxi.
Mag-ingat dahil: Madalas ito ang sinasakyan ng mga holdaper, at kung minsan ang tsuper nga mismo ang nagho-holdup, kidnap, o di kaya sila mismo ang nagdadala sa'yo papunta sa mga masamang loob. 
*Special Mention: Kapag nagpaalam ang tsuper kung pwede ba siyang mag-spray ng pabango sa aircon, TAKPAN MO AGAD ILONG MO AT BUMABA KA NA KAGAD, dahil kadalasan pampatulog ito. Ito ang mga modus operandi ng mga may masasamang balak.

f) Mga tren, tulad ng MRT o LRT - Mura, mabilis, at dumadaan sa puso ng mga lungsod sa Metro Manila, ang mga tren na tulad ng MRT at LRT ang mas pinipili sakyan ng mga pumapasok sa trabaho dahil ang mga linya ng mga ito ay dumadaan malapit sa karamihan ng mga opisina o di kaya'y mga mall na madali lamang puntahan.


Pamasahe: Nasa P7.00 hanggang P15.00, depende sa linya at stasyon na bababaan mo.
Ang masaya: Aircon ulit! Mabilis umandar, at dumadaan malapit sa mga mall.
Ang hindi masaya: Mga kupal na pinipilit pumasok kahit puno na ang tren, mga naka-sando, siksikan madalas. 
Mag-ingat dahil: Dahil mahigpit ang pagbantay ng mga gwardiya bago ka pa man makapasok sa stasyon, ang mas talamak dito ang mga snatcher, pickpocket, o anumang lahi ng magnanakaw. Ingat rin sa mga malakas manulak ng tao. Hindi uso ang "personal space" dito, ang huwag kang magulat kung napipisat ka na sa sikip.
*Special Mention: Grupo-grupo ang mga magnanakaw dito. Huwag mahiyang manulak ng taong harang sa pinto, dahil kung minsan, kasamahan nila ang mga ito. Nanakawan na ako dito, kaya magtiwala sa akin.


3) Mga S.O.P kapag nagcocommute (Pananamit, ano dapat gawin, dalhin, etc.)

a) Pananamit
Maaring manamit ayon sa tatlong bagay:

Komportable - mahalaga ito dahil matagal kang maglalakad o kaya ay uupo. Depende na sa inyo kung ano ang komportable para sa inyo, pero para makapagbigay ng matinong halimbawa, maayos na ang simpleng t-shirt, pantalon, at rubbershoes. Para sa mga babae, pasasalamatan kayo ng mga paa ninyo kapag naisipan ninyong huwag muna mag-heels. 

Praktikal - Dahil napakalabo ng panahon dito sa Pilipinas, tama lang na mananamit ka rin base sa kasalukuyang panahon sa pupuntahan mong lugar, o kaya kung sa tingin mo uulan ng malakas mamaya pag-alis mo. Kung hindi mo masabi kung uulan nga ba, magdala ka na lang ng mallit na payong para sigurado. 

Maayos - Isipin mo kung saan ka dadaan, at kung sinu-sino ang makakakita sa'yo. Para sa mga babae, huwag naman kayong manamit ng sobrang  revealing dahil ayaw ninyo naman na pinagtitinginan kayo diba? Minsan, kasalanan niyo rin naman kung bakit binabastos kayo (seryoso, samahan niyo pa ng "tamang" ugali na kapares ng maikli ninyong damit, at huwag kayong magtaka kung minamanyak kayo). Para sa mga lalaki naman, kung kayang iwasan, huwag magsasando. Maawa kayo sa mga sasalubong sa kili-kile ninyo. 

Isang karanasan ko: Sumakay kami ng ate ko sa MRT ng mga alas-singko ng hapon papuntang Makati mula sa Cubao. Nagkataon, ang kasabay namin, isang grupo ng mga costruction worker na kagagaling lamang sa trabaho. At dahil napadpad kami sa banda gitna ng Men's Carraige, natural lamang na nasa ibabaw naming dalawa yung sabitan ng tren. At natural rin na dahil naipit kami sa gitna noong nasabing grupo kanina, pitong pares ng magkakaibang kili-kile ang sumalubong sa mukha naming dalawa. Sa sobrang bagsik ng nalanghap naming hangin, p'wede ko nang isawsaw sa ere sa pagitan ng mukha namin at ng mga kili-kile nila yung chicharon, at maglalasa 'to na parang bagong-sawsaw sa suka.

Langhap-Sarap! Parang Jollibee lang.

b) Mga dapat palaging dala:
Payong - dahil napakalabo ng panahon dito sa pilipinas.
Pamaypay - hassle na pawisan, diba?
Extrang t-shirt - sa kasamaang palad na pinawisan ka, mainam na may pamalit na damit.
Pabango / deodorant - para sa mga malalang kaso.

kung sa tingin mo malala ang panahon, at talagang kailangan mong magcommute, hindi masama ang magdala ng extrang underwear at medyas. Hindi mo alam kung kailan ka mababasa nang wala sa oras. Malaking bagay din ang tsinelas sakaling bumabaha na. 

c) Mga payo:
- Unang-una, Alalahanin na nasa Pilipinas ka. At dahil nasa Pilipinas ka, alam mo na dapat na ang tunay na sukat ng distansya dito ay wala sa layo ng lugar, kundi nasa tagal ng paglalakbay papunta rito. Mainam din na magbigay ng oras para sa mga hindi-inaasahang pangyayari. Kung tumatagal ng isang oras ang commute mo papunta sa lugar, at sabihin natin na 6 A.M. na, at kailangan 7:AM ka nandoon, dapat 5:30A.M. pa lang, wala ka na sa bahay. Hindi ka mahuhuli sa ganitong paraan. Seryoso, para sa akin, mas madali pang pumunta sa bahay ng tita ko sa Lipa, Batangas, kaysa pumunta sa Ateneo. Isang oras lang ang biyahe papuntang batangas, pero dalawa hanggang apat na oras papuntang Ateneo, kapag walang traffic.
- Kung maari, konti lamang ang dalhin na gamit. Mas mabilis kang makakagalaw, at mas madaling depensahan ang sarili sakaling may mangyaring kalokohan. 
- Kung kaya mo naman na hindi muna ilabas ang cellphone mo o anumang gadget, huwag mo basta-basta ilalabas ang mga ito. Makikita ka agad ng sinuman na nagbabalak ng masama. 
- Hiwalayin ang lalagyan ng pamasahe at ng pera mo talaga, para kung sa kasamaang-palad na mahold-up ka, hindi lahat ng pera mo ang makukuha sa'yo sakaling hindi ka lumaban.
- Mas mainam na barya ang pamasahe mo kaysa sa buo. Masusulit mo ang mga exact fare na mga pila sa mga estasyon, at mas makakatipid sa oras dahil hindi na kailangan magbilang ng kahera ng isusukli sa'yo.
- Huwag basta-basta lalaban kapag naharang ka. Hindi mo alam kung nag-iisa ba sila o may mga kasamahan sa paligid. Kahit pa bihasa ka sa kung ano mang Martial Arts, mas importante na mabuhay ka kaysa sa humarang sa'yo.
- Maglakad nang mabilis, at maging maingat sa paligid. Huwag tatanga-tanga habang tumatawid ng kalye. Sundan ang mga batas-trapiko at ang mga karatula sa paligid. Maaari namang magtanong sa mga mapagkakatiwalaang tao tulad ng mga security guard o kaya mga maintenance na mga tao kapag naliligaw. 

**Mico, nahold-up ako!: IBIGAY MO NA. Mas pasasalamatan ka ng magulang mo na buhay ka kaysa sa nasa'yo pa rin ang mga gamit mo pero may saksak ka naman sa tagiliran. Humingi ng saklolo, at tumawag agad ng pulis o ng sinumang makatutulong. Kung kailan agad ng atensyong medikal, magpatawag na rin ng ambulansya. Huwag mo nang habulin ang holdaper, trabaho na yan ng mga pulis. Hindi sa lahat ng oras, p'wede kang magpaka-martyr. Mas mahalaga ang buhay mo, tandaan mo yan.

*** Advanced tip: Ayusin mo ang orasan mo ng sampung minuto na mas maaga, para kung sakaling ang oras sa orasan mo ay sakto sa itinakda mong oras na makarating sa lugar, sa katunayan ay may sampung minuto ka pa na magagamit sa paghabol at pagmamadali papunta sa lugar. Malaking tulong ito, at maniwala kayo, ilang klase ko na ang naisalba nito. 


4) Ano dapat asahan kapag o habang nagcocommute.
a) Pawis - papawisan, at papawisan ka ng husto. 
b) Polusyon - mabubugahan ka ng usok, makakaamoy ng basura, at sari-sari pang klase ng polusyon.
c) Maraming tao - hindi ka lamang nag-iisa sa pagcocommute. Huwag magulat kapag may bumangga o tumulak sa'yo. Huwag ka rin mahiya na manulak at manangga. Allergic ka dapat sa mga mababagal na tao sa harap mo.
d) Malabong panahon - hindi ko labis madiin kung gaano kaasar ang bagay na ito.
e) May mga masasamang-loob sa paligid - mag-ingat ng husto. 


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Sa anumang paraan ay hindi ko nais gawing panakot ang post na ito o ipag-dalawang-isip ang mga magulang na nagdedebate ngayon kong pagcocommute-in ba ang mga anak nila. Ginawa ko ito upang tulungan ang mga tao diyan na maaaring may trabaho na nga at pamilya, pero hanggang ngayon ay 'di pa rin marunong magcommute, dahil baka sakaling ito na lang ang magtuturo sa kanila.

Para sa mga baguhan sa pagcocommute diyan, nawa'y pagsilbihan kayo ng munting gabay na ito.
-Myx

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Bonus: Kapag matagal-tagal ka nang nagcocommute (tulad ko), dito mo mauunawaan ang halaga ng pagkakaron ng isang kotse. At dahil banas na banas ka na sa pagcocommute, gaganahan ka na upang matuto magmaneho ng kotse. 

Mga Sanguunian:
- Mga imahe mula sa  Google Images.

Pagmumuni sa isang dalampasigan

Kung wala kang pasensiyang magbasa ng mga mahahabang bagay tulad nito, huwag mo nang simulan. Konting respeto naman sa alaala nito, dahil minsan lamang ako magsulat ng seryoso.
Pero kung ikaw ang nagbabasa nito ngayon (tulad ng sinabi mo sa akin na babasahin mo na 'tong blog ko), para sa'yo 'to.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kamakailan lamang ay napadpad ako sa isang maliit na piraso ng paradiso sa bandang ibaba ng ating mumunting bansa. Unang beses ko pa lang mapadpad rito, at gaya ng sinasabi ng marami na nanggaling dito, masasabi ko nga na mahikal ang lugar na ito. Maraming mahikang nangyayari sa isla ng Boracay.

Habang naglalakad ka sa dalampasigan, hindi mo maiiwasang magmuni-muni tungkol sa buhay mo. May kapangyarihang dala ang malamig na simoy ng hangin mula sa dagat, ang malambot na buhangin sa ilalim ng mga talampakan mo, at ang mga alon na maligayang nagtatampisaw sa  tubig. Tumulala ka lang sandali, at madadala ka ng isipan mo.

Marami akong napag-isipan. 'Pag yumaman ako, bibilhin ko ang isang bahagi ng isla na ito para may matakasan na sanktuwaryo tuwing napakagulo ng buhay sa siyudad. Dadalhin kita rito, at tayo'y magpapakaligaya. Naisip ko rin na oras na para hatakin ang mga marka kong kamakailan ay mas mababa kumpara sa mga nagdaang sem sa eskuwelahan. Naisip ko rin ang mga oras na tayo'y magkasama sa eskuwelahan. Naisip ko kung ano na ang mga nangyari sa buhay ko sa nakalipas na limang taon. Naisip ko rin ang mga nangyari sa buhay ko mula nang makilala kita.

Sa dami ng aking napag-isipang bagay, at sa lahat ng p'wede ko pang pag-isipan, bigla kang napadpad sa isip ko.

Ikaw: ang siyang unang babaeng nakasama ko sa hapunan, na hindi lamang kaibigan ang turing ko.
Ikaw: ang unang taong napagbilhan ko ng gamot nang sumama ang pakiramdam mo at magkasakit ka.
Ikaw: ang unang taong nagyaya sa akin na kumain sa labas (maliban sa hapunan)
Ikaw: ang unang taong nakasama ko na halos lagpas alas-10 na ng gabi , na kahit kinakailangan ko pang magcommute ng tatlong oras pauwi.
Ikaw: unang taong nakapag-engganyo sa akin na muling bumalik sa sports kahit hindi naman talaga ako mahilig rito.
Ikaw: ang unang taong binilhan ko ng regalo na talaga namang pinag-ipunan ko at pinag-isipan ng matagal
Ikaw: ang unang taong talagang bigla ko lang naiisipan na bilhan ng kung anu-anong bagay dahil lamang gusto kitang mapaligaya.
Ikaw: na siyang laman ng isip ko araw at gabi.
Ikaw: na siyang sukatan ko ng kung ano ang isang anghel para sa akin.
Ikaw: na siyang pinagbuhusan ko na ng napakaraming oras, pagod, lakas, dugo, pawis, pasensya at damdamin, kung nasusukat lamang ang mga ito.
Ikaw: na siyang pinakalaman ng aking mga panaginip at pangarap.
Ikaw: na siyang nagbibigay sa akin ng isa pang dahilan upang magpatuloy pa

Sabi nga sa isang librong kamakailan din lamang ay nabasa ko,
"Gusto kong sabihin mo sa akin ang buhay mo. Gusto kong sabihin sa'yo, ikaw ang [naging] buhay ko."

At tulad ng sinasabi ko sa lahat ng mga kinukwentuhan ko, ikaw na siguro lahat...
...maliban na lamang sa mag-isa. 

Mula sa simula pa lamang, alam kong masamang ideya ang mahulog sa iyo. Ilang beses ko na rin nabanggit sa iyo mismo kung gaano kasuwerte 'yang kasintahan mo, ngunit kahit anong pagdiin ang gawin ko, hinding-hindi ko maipapahayag kung gaano ako kainggit sa kanya. Sinabi ko rin naman sa sarili ko na kung maghihiwalay man kayo, sana hindi dahil sa kasalanan ko.

Napagsabihan na rin ako ng aking ama, maliban sa aking mga kaibigan, na maghanap na lang ng iba. Na hindi ako liligaya ng tunay sa'yo. Na wala man lamang mangagayari sa atin dahil hindi man lamang tayo makakapagsimula. Pinaglalaruan mo lang daw ako at ang mga damdamin ko. Ginagamit mo lang daw ako kasi madalas kitang bilhan ng gamit at dahil minsan lang kayo magkita ng kasintahan mo. Dahil mas maligaya ka raw na napapalibutan ng mga lalaking patay na patay sa'yo.

H'wag kang mag-alala, masasabi kong naging tapat ang mga damdamin ko sa'yo. Ngayon lamang ako nakaramdam ng ganito, at pinasasalamatan kita. Kahit kailan man hindi kita napag-isipan ng masama. Aaminin ko, may mga ilang pagkakataon na sumama loob ko sa'yo, at kung minsan nga ay nahahalata mong masama loob ko, pero kahit kailan ay hindi ako nagalit sa'yo. Hinding-hindi ko kaya magalit sa'yo, kahit sa mga bagay na tingin ng mga matatalik kong kaibigan na ginagawa mo sa akin. Mula pa noong simula, at hanggang sa puntong ito siguro, hindi ko talaga kaya magalit sa'yo.

Siguro nga, sa isang banda, minahal talaga kita. 

Kung naging tayo man, hindi ko maipapangako sa'yo na mabibigay ko sa'yo lahat.
Alam kong kahit kailan, hindi ako magiging sapat para sa'yo, pero palagi pa rin akong narito.
Alam kong simple at mababaw lamang ang mga sinasabi ko, pero tinutupad ko ang mga 'to.
Alam kong wala akong diyamanteng singsing na malalagay sa daliri mo; ang sisiguraduhin ko lang, sana habambuhay maging tayo.
Alam kong hindi ko masasabi na magiging madali 'to, pero wala rin naman nagsabing madali rin ang maging santo.
Alam kong mas maraming iba diyan na di-hamak na mas gwapo, mayaman, matalino, matiyaga, at mas may kaya, pero kung meron man akong mas malalamang sa kanila, siguro kasi kamay mo na ang may hawak sa puso ko na siyang inalay ko sa'yo.

Kung may naging kasalanan man ako, siguro ang pinaka-kasalanan ko, nagmahal ako...

...at naghintay. Sa ilang ulit na sinabi mong pinag-iisipan mo pa. Gusto kong sabihin sa'yo, napakasuwerte mo sa kasintahan mo. Minsan ka lang makahanap ng ganyang lalaki sa mundo, na handang ialay ang habambuhay sa'yo. Isang misteryo sa akin kung bakit pinag-iisipan mong pang makipaghiwalay sa kanya, eh kung halos lahat ng ibang babae sa mundo ay ang hinahanap ay ang siyang lalaking iaalay ang habambuhay nila sa kanila. Iba ka nga naman sa ibang mga babae. Onga naman.

Kung di mo pa nakukuha ang nais kong sabihin hanggang ngayon, ito lang naman:
Napapagod na ako kahihintay sa'yo.

Sinulat ko pangalan mo sa ere gamit ang mga ulap, ngunit bumagsak lamang ito pabalik sa akin sa anyo ng ulan.
Sinulat ko ang pangalan mo sa buhangin ng dalampasigan, ngunit inalon ito at siyang nabura ng tubig.
Sinulat ko ang pangalan mo sa isang dahon mula sa inang kalikasan, ngunit hinangin ito na naihip papunta sa kawalan.
Sinulat ko ang pangalan mo sa kalangitan gamit ang mga tala, ngunit ito'y naging bulalakaw na siyang naging hiling lamang para sa isa pang nangangarap mapasama sa'yo,maliban sa akin.
Kaya sinulat ko pangalan mo sa puso ko upang hindi na kita hanapin pa, na kahit saan mang lupalop ako ng mundo makarating ay dala-dala ko ang alaala mo.

Kahit sa bawat pag-apak ko sa dalampasigan ay binubura ng hangin at alon, malinaw na nakatatak sa aking isipan ang anumang pinagsamahan natin. Kung ano man tawag natin dito. Kung sa isang banda ay, awa ng Diyos, nagkaron ka rin ng mga damdamin sa akin.

Kung binabasa mo 'to ngayon, kilala mo kung sino ka. Ikaw lamang ang makakaalam na ikaw ang tinutukoy ko rito. At alalahanin mo, lahat 'to, bunga ng isang paglalakad sa dalampasigan.

Pendong Pis!

Pagmasdan nang mabuti ang mga sumusunod na litrato. Pansinin ano meron (o wala) sa kanilang lahat.

Vin Diesel

Derek Ramsay

Samuel L. Jackson

Dwayne "The Rock" Johnson

Bruce Willis

"Lahat sila, lalaki?"...umm, oo, pero hindi iyon ang gusto kong punahin.
"Aaaah, edi lahat sila, artistang lalaki?"...tama rin 'yon, pero hindi pa rin iyon.
"Alam ko na! Lahat sila, gwapong artistang lalaki! <3" Sasapakin na kita, ang kulit mo ah. Sabing pagmasdan nang mabuti eh!

"Alam ko na talaga: Lahat sila, successful na gwapong, artisang lalaki!"
Nakanambugi naman o.

Bakit kapag artista, matagal itong mapansin, pero kapag ordinaryong tao, napakabilis?
LAHAT SILA, KALBO!

(Okay, si Derek medyo hindi, pero kalbo na rin yan!)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tuwing nagpapakalbo ako, madalas akong natatanong, "Mico, bakit ka nagpakalbo?!". Madalas kong sagot, "bakit hindi?" para matahimik lang sila. Sa dami na ng mga dahilang aking naibigay, nauubusan na ako ng sasabihin. Heto ang ilang halimbawa ng mga dahilan aking madalas binibigay:

"Aaah, kasi nakidnap ako ng White Lotus sa Avatar, ako na raw ang susunod na Avatar."
"Kasi tinatawag na ako ng mga Shaolin na monghe sa China, kukunin daw nila ako bilang susunod na Bruce Lee."
"Dahil ang plural ng cactus ay cactii. " (Ano raw?! BOOM! Matinik ka, pickup!)

Ilang daantaon na siguro ang nakalipas mula noong pinakaunang napagtripan ang mga kalbo, ngunit hanggang ngayon, habang ako'y nagcocommute sa araw-araw na pagpasok sa klase, ay nakaririnig pa rin ako ng ilang pagloko sa aming natitirang buhok. Sandaang bata na siguro ang minura ako dahil napitik sila ng kaibigan nila dahil napadaan ako habang naglalaro sila ng "Pendong Pis" sa MRT. Isang aktuwal na nangyari sa akin isang linggo lamang ang nakalipas:

*Setting: Isang jeep sa may pasay, isang mainit na umaga.*
Nakaupo ako sa bandang gitna ng jeep, sa kaliwang banda. Katapat ko ang isang nanay kasama ang kanyang anak na malikot at ayaw umupo.

Nanay: "Anak, kapag naglikot ka pa, kita mo 'yang kalbo sa harap mo? (sabay turo sa akin) Kukunin ka niyan kapag makulit ka."

Sakto naman at napatingin ako, at dahil mainit at itim pa ang damit kong suot noong araw na iyon, nakasimangot ako. Nagkatinginan kami noong bata na iyon, at isipin mo, UMIYAK SIYA. Hindi lang basta iyak, humahagulgol pa. Taob ang mga soap opera sa GMA sa iyak nung bata. Hindi ko malaman kung matatawa ba ako dahil sa nangyari, o maiirita dahil nagamit ako nung nanay ng bata, wala man lang talent fee!

Pero seryoso na. Matagal ko nang pinaghandaan ko ang tanong na ito na madalas bumabagabag sa isipan ng ibang taong nakakikita sa mahaba at kulot kong buhok. At due to popular demand, sasagutin ko na ang inyong mga nagliliyab na tanong sa pamamagitan ng blog na ito.

Iisa lang naman ang dahilan ko bakit ako nagpapakalbo: maraming benepisyo ang pagpapakalbo.
Hindi ka naniniwala?

*drum roll, please*

Mico Maglaque, in association with Universal Studios, inc., proudly presents...



"Ang mga Benepisyo ng Pagpapakalbo" ni Mico Maglaque.

1) Nakatutulong sa ating kapaligiran at inang kalikasan ang aking pagpakalbo.
Inang kalikasan?! Buhok? Oo, sa maniwala kayo o sa hindi, nakatutulong sa inang kalisakasan ang pagpapakalbo, ngunit, upang mapaliwanag ko ito ng maayos, kakailanganin natin ang tulong ng kaunting physics. 

Isipin mo na ang ulo ko, kapag kalbo, ay katulad nitong bakal na bola na ito:

Oo, ganyan rin kakintab ang ulo ko kapag bagong kalbo.

Pansinin na dahil makinis at pabilog ang ibabaw ng bolang ito, kapag ito'y gumalaw sa ere, dumadaplis lamang ang hangin dito. Tingnan ang sumusunod na litrato:

Isipin na hangin ang mga pulang linya.

Ang pangyayaring ito ay resulta ng aerodynamics, kung saan isa sa mga teorya na bahagi nito ay mas kaunti ang air resistance na sumasalubong ng isang bagay kapag ang hugis nito ay streamlined o hindi sagabal sa daloy ng hangin kapag ito'y gumagalaw. Eh ano naman koneksyon ng pagiging aerodynamic ng ulo ko kay inang kalikasan?!

Simple lang. Dahil aerodynamic ang ulo ko, mas kaunting pagsisikap ang aking kailangan upang gumalaw. Dahil mas kaunting pagsisikap o effort ang aking kailangan upang gumalaw, mas kaunting enerhiya ang aking kailangan upang gumalaw. Dahil mas kaunting enerhiya ang aking kailangan, mas kaunting pagkain ang aking kailangan kainin na magbibigay ng enerhiya sa aking katawan upang gumalaw. Dahil mas kaunting enerhiya ang nagagamit ko, mas kaunti ang init ng katawan ko na nalilipat sa kapaligiran, at dahil dito, nabawasan ko ang kabuuang temperatura sa mundo, at makakatulong ito sa pagsupil ng global warming. Dahil rin mas kaunting pagkain ang aking kailangan kainin, mas kaunting hayop ang kailangang patayin upang pakainin ako, at dahil nabawasan ang bilang ng mga hayop na kailangang patayin upang pakainin ako, mas may pagkakataon silang magparami, at maraming benepisyo ito sa mga nagaalaga ng hayop.

Titigil muna ako rito, dahil napakahaba ng koneksyon ng ulo ko at ng mundo, pero ang punto, nakatutulong ako sa inang kalikasan, sa gusto o sa ayaw ninyo.

2) Maganda itong panimula ng usapan.
Dahil minsan lamang ako magpakalbo (tingnan mamaya ang #5), isang malaking misteryo sa mga taong minsan lang makakita sa akin kung bakit ako nagpapakalbo. At tulad ng ginagawa ko ngayon, malayo ang nararating ng usapan tungkol lamang sa aking gawain. Ayos.

3) Nakadaragdag ito sa aking proteksyon kapag nagcocommute ako.
Tulad ng nabanggit ko nangyari sa jeep kanina, ang mga kalbo ay madalas nakikita bilang masasamang-loob tulad ng holdaper o kidnapper. Hindi ka mag-aangas sa lalaking itim ang damit , nakasimangot, at kalbo.

Lalo na kapag kasimpogi mo si Bruce Willis

4) Dahil ayon sa aking tapat na barbero, mas diretso raw ang tubo ng buhok mo kapag ikaw ay nagpapakalbo.
Saksi ako sa pangyayaring ito. Mula ikaanim na baiting hanggang ngayon ay nagpapakalbo ako, at napansin ko rin naman na mas diretso nga ang tubo ng buhok ko kung ikukumpara sa buhok ko bago pa man ako nagpakalbo.

5) Mas nakatitipid ako sa pagupit.
Dahil sagad sa aking ulo ang kadalasang pagkalbo sa akin, mas matagal tumubo ang aking buhok hanggang sa punto na kailangan ko nanaman itong pagupitan At dahil mas matagal ang panahon bago pa man ako magpagupit ulit, mas kaunti ang nagagastos ko kada buwan.


Iilan lamang ito sa mga rason kung bakit ako nagpapakalbo, ngunit sa tingin ko ay sapat na ito upang masagot ang inyong mga katanungan. Kapag may naisip pa akong mas malupit na dahilan, idadagdag ko rito.

Oo, at puwede rin ako maging successful, gwapo at lalaking artista tulad ng mga lalaki sa itaas.

-Myx.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Mga Sanggunian:
- www.google.com/imghp  para sa mga litrato
- ang aking lumang physics notebook noong nasa high school pa ako, para sa kahulugan ng aerodynamics

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Bonus Content para sa mga hindi matahimik:

FAQs, o "Frequently asked  questions" tungkol sa pagpapakalbo:
1) Gumagamit ka pa ba ng shampoo?
Oo, gumagamit pa ako ng shampoo. Gaano karami?  Maglagay ng isang limang-piso sa palad. Tantiyahin ang sukat o laki ng piso. Ganyan karami.
2) Mahangin ba?
Oo, mahangin. Sa unang gabi matapos akong kalbuhin ay sinisipon ako dahil sa lamig ng pakiramdam
3) Puwede pahawak?
Ayos lang, pero may service-charge na yan.

Um dia em o meu vida

Ola! Meu nome é Miguel Paolo A. Maglaque, mas eu chamo-me Mico. Eu tenho 18 anos. Eu mora em Cidade de Paranhaque, em o país das Filipinas.  Eu sou atualmente um aluno de Universidade de Ateneo de Manila, em meu primeiro ano em o curso ciência da computação. Este é um vislumbre de o meu vida.

Da esquerda para a direita, da cima para baixo: Eu e o meu irmãos, o Gino e a Bea; O meu pai e a minha madrasta; A minha mãe; Eu,os meus irmãos, e os meus primos; O meu cão, Kenneth.

Eu sou a segunda das três filhos. Eu tenho mais velho irmão e mais jovem irmã. O meu pai  é Gil R. Maglaque, tambêm a minha mae é chama-se Grace Downing. Eu tambêm tenho uma madrasta, chama-se Loreine. Eu  a chamo de irmã porque ela é ainda jovem.

Da esquerda para a direita: Eu e o meu kru em Muay Thai; Os meus guitarras, a Andrea e a Maria

Eu normalmente levanto-me às quatro e meia da manha, porque a minha primera aula é às sete horas da manha. A minha escola é duas horas longe de a minha casa. Eu às vezes comuto vou  a minha escola. Eu normalmente chego em a minha casa às sete horas da tarde.

No fim de semana, Eu levanto me tarde. Eu faço o meu lição de casa imediatamente. Se eu termino cedo, então eu faço os meus passatempo(s) favorito(s). Eu gusto música. O meu favorito artista musical é Carlos Santana. Eu jogo a guitarra, elétrico, acústico, ou baixo. Eu posso tambêm jogu a bateria e um pouco piano. Em esportes, eu  jogo futbol, um pouco espécie de refresco, tênis de mesa, e Muay Thai. Eu plano para se junto time de Muay Thai em o meu escola. Eu às vezes vou treino com eles depois o meu aula. Eu tambêm gusto jogo jogos de computador.

Os meus amigos mora em o meu prévio escola.

O meu "block" a partir de o meu escola agora

Os meus amigos moram o meu previo escola. Nos às vezes vou na centro comercial, porque nos estudamos em difrente escolas. Os meus amigos agora moram o meu Block em o meu escola. Nos vão na katipunan comer jantar às vezes. 


Isto é toda. Eu espero você gostei este pouco vislumbre da minha vida.